birkaç parsek

NIEUWE NOTEN

FezayaFirar is een duo bestaand uit de broers Melih en Emre Sarigol. De één woont in Berlijn, de ander in Zürich. Vorig jaar lieten ze met ‘birkaç parsek’ weer eens van zich horen op hun tot nu toe vaste label, het in Augsburg gevestigde Attenuation Circuit. Met de titel verwijzen ze naar de allereerste science fiction roman die er ooit in het Turks verscheen. Een verwijzing die zonder meer hout snijdt, gezien de aard van de muziek.

Spannende, stromende klanken, direct al in ‘fn’ en voorzien van de bliebjes en plopjes die we associëren met science fiction. Een lijn die wordt doorgetrokken in ‘Affa’, waar we ook de akoestische klanken van een cello waarnemen, die prachtig worden verweven met die van de speelse en hier zeer percussief klinkende elektronica. Het derde stuk ‘Magdur’ is een uittreksel van de liveset die het duo verzorgde tijdens het ‘re:flexions sound-art festival’, editie 2019, een festival dat Sascha Stadlmeier, de man achter Attenuation Circuit, ieder jaar organiseert. Het vormde tevens de opmaat tot dit album. Heerlijk verontrustende klanken in ‘Ziyan’, een stuk waarin wederom het gebruik van akoestische instrumenten opvalt, nu percussie en de naadloze manier waarop dit met de elektronica wordt verweven.

Een paar stukken klinken vooral experimenteel, bijvoorbeeld het hierboven genoemde ‘Ziyan’, maar het merendeel is vrij ritmisch en gestructureerd. Opener ‘fn’ is daar een voorbeeld van, maar ook het sterke ‘Yoktrnc’ valt daaronder, met die prachtige integratie van percussie en noise, ‘Was’ met zijn deinende klanken en ‘Delik’ met dat mooie machine-achtige geluid. De afsluiter ‘Imru’, zweeft daar met zijn sterk industriële geluid prachtig tussenin.

Het enige dat ik niet goed begrijp is de foto op de hoes, die eenzame fietser associeer ik niet echt met science fiction, nog met deze muziek, hooguit maakt de kleur het nog goed.

https://www.nieuwenoten.nl/?p=11820

BAD ALCHEMY

Vom Auftritt von FEZAYAFIRAR beim Re:Flexions Sound-Art Festival 2019 landete 'Magdur' auf Birkaç Parsek (ACU 1023). Das nach Berlin und Zürich ausgeschwärmte Brüderpaar aus Istanbul strebt da gleich noch einige Parallax-Sekündchen weiter ins Überall, inspiriert in ihrem Hin-zu durch Science Fiction, in ihrem Weg-von aber wohl eher davon, dass die von türkischer Science Fiction beschriebenen Zustände nur eine Armlänge entfernt sind, wie Ömer Türke? konstatiert hat (in "Sich die Zukunft vorstellen"). Das Raumschiff von FezayaFirar (Feza = Weltraum, Firar = Ausbruch, Flucht), dessen Route sich vor angedüstertem Hintergrund abzeichnet, ist nicht von der neuesten Bauart, macht das aber wie alle geliebten Schrottkisten im Weltall - Han Solos 'Millennium Falke', Ijon Tichys 'Rakete' - wett durch launige und trappelige Tüpfelmuster, metalloid zirpenden Klingklang und oszillatorische Pulsschläge. R2-D2eskes Gepixel und Gezwitscher mischen sich mit schrottiger Flickschusterei, sprachgestörter Computerkommunikation, knarrigem Gefurze, suppig stampfendem Geblubber, roulettekugligem und holzigem Geklapper, eskalierendem Glissando, motorischer Arrhythmie und stagnierendem, dumpfem Beinahestillstand. Als wären die nur eine Armlänge entfernten Zustände wie das Alien mit an Bord.

http://badalchemy.de/

VITAL WEEKLY

And finally, there is the CDR by the Turkish duo based in Berlin and Zürich Fezayafirar. The name is a reference to one of the first science fiction books in Turkish and the connection, "is, of course, programmatic", the label informs me, but why ‘of course’? They played at an evening hosted by the label (excerpt of which are to be found in the third piece) I would think they use modular synthesizers in their set-up, but according to the information also "a cello and some percussion sound". The blurb also refers to cosmic and kraut electronica, which is something I didn't hear that much. Their sounds bubble, hiss, burst, crack and oscillate and it does not bounce around neatly along with sequencers and arpeggios. Which is fine with me. The thing with modular synthesizers is the same as I had with laptop musicians at one point and that's is this: when does one stop playing around with sounds and when do the composing starts? On social media, I see impressive racks with just a very thin bleep going on. I like to hear a good solid piece of composed music. With Fezayafirar I am not sure; part of this sounded quite all right, and some of this as a mere extract of a larger improvisation, and as such not works out too well for my taste. It is surely a fine work that introduces the sounds of the duo; time to take the next step.

www.vitalweekly.net/1235.html